Oihane Gordinian (Lehenengo atala)

- Maitea, etorri hona.

Nik bere txakurtxoa bainitzan esandako dena egiten dut. Logelara satu naiz eta hor dago, ohean etzanda, naturala ez den era batean, ez dakit nola baina ipurdia eta bularrak ikus diezazkioket aldi berean. Biluzik dago ia, takoiak daramatza oinetan eta bere bitxirik ederrenak soinean, besterik ez. Irribarre maltzurrez egiten du so, berotu nauela uste baitu. Baina egia esan aspaldi utzi nion bera gustuko izateari. Nazkatzen hasi nintzen aspaldi. Eta jada nazka ematen dit. Baina hemen jarraitzen dut. Sexua nahi dudan guztia eta gehiago, hori bai. Baina ergela, harroputza eta itsusia da. Nola iritsi ote naiz atso honekin egoera honetara?

- Zeren zain, laztana? Nire laguntxoa ikusi nahi dut.

Gogo txarrez biluztu naiz. Zakila bigun-bigun dago eta bera mugitzen hasi da ni berotzen saiatuz. Lanetik iritsi naiz eta nekatuta nago... Gose naiz, bazkaltzeko ordua baita, eta gainera Oihane laster etorriko da institututik...

Zast! Oihane pentsatu eta gogortzen hasi zait.

- Horrela gustatzen zait. Saritxoa izango duzu...

Zakila ahoan sartu du eta jaten hasi da. Ufff, esan beharra dago oso ondo egien duela. Ummm, baiiii... Oihanerengan pentsatzen dut bitartean. 18 egitera doa datorren astean. Duela bi aste, lanetik goiz atera eta etxera etorri nintzen, eta garajera jaitsi nintzenean, han ikusi nuen gizon baten gainean jauzika, nire Gordini maitatuan. Ohartu ere ez ziren egin eta ordutik ezin dut irudia burutik kendu. Gordini barruan biok, eta bera nire gainean jauzika, ederra litzateke. Segi, segi, baiiiii, oohmmmmmm. Bere titi mardul eta borobilak saltoka nire aurpegiaren parean, titiburuak gogor gogor dituelarik. Aaaah, mmmm.

-Gustatzen, maitea?

Segi, edo deskontzentratu egingo nauzu, zure alaba ikusten ari naiz... Ez diot esan, noski. Pozik esango nioke, ordea. Oraindik alde egin ez izanaren arrazoia Oihane da, zoratuta nauka. Alutxoa jango nioke gauero, eta xalo korrituko litzateke nire ezpainetan.

Gehiegi, txo! Korritzera noa!

Ummmm aaaaaa ffffffff!!!!!!!

Bi minutu besterik ez dira igaro eta etxeko atea ireki da. Mahaian eseri gara eta oraingoan marka guztiak hautsi dituzte ama-alabek; lehengo platerra amaitu gabe eta Oihanek negarrez eta korrika egin du alde bere logelara.

- Ni bulegorantz noa, zapata batzuk erosi behar ditut bidean.

Eta nire ez den etxean bakarrik geratu naiz, lehenengo platerra amaitzen. Bigarrena jaten nabilen bitartean, argitxo bat piztu zait buruan. Ez al dut Oihanerengana joan behar? Agian ondo legoke bere amari diodan amorrua aitortzea. Nolabaiteko konplizitatea izan genezake eta agian...

Eskilaretan gora noa eta jada bozgorailuen burrundara soma dezaket. Hasarratzen den bakoitzean egiten du, heavy metala 40 dezibelioak erraz gaindituz. Atea jo dut baina ez du entzuten edo ez du entzun nahi. Atea zabaldu eta ohean etzanda dago, alderantziz, hankak burusian dituela.

- Oihane...

- Kokoteraino nauka...

- Ulertzen dizut, ni ere hala nago

- Baina zuk alde egin dezakezu!

- Ez da hain erraza... Batzuetan nahi izaten dut, baina...

- Baina zer? Alde egizu, gaizki zaudela aspaldi igarri nizun!

- Baina zu gabe ez noa.

(...Isiltasuna...)